Απολογισμός…

μετά την  ενημερωτική εκδήλωση  για τα Αδέσποτα Ζώα με τον Αντώνη Καφετζόπουλο και την υπογράφουσα…

                                                                                                  

Εντάξει,  έγινε η εκδήλωση κι ας μην  ήρθαν ποτέ οι καρέκλες από το γκαράζ του Δήμου. Δεν ήρθαν κι οι τοπικοί άρχοντες- υπεύθυνοι από το νόμο για το  θέμα συζήτησης. Τουλάχιστον ήταν δικαιολογημένη η απουσία τους, την ίδια ώρα διεξαγόταν  Δημοτικό Συμβούλιο.                                                                                                                                                
Διάβασα το κείμενο που είχα ετοιμάσει  χρησιμοποιώντας και κάποιους μικρούς μου φίλους  για να στηρίξουν και να συγκρατήσουν στα μικρά τους χέρια τα μεγάλα ερωτήματα:

Πως δημιουργήθηκαν τα αδέσποτα;

Ποιος είναι υπεύθυνος γι αυτά;

Τι πρέπει να κάνει ο Δήμος άμεσα αλλά και σε βάθος χρόνου;

Ποιος είναι ο αληθινός φιλόζωος;

Γύρω από αυτά τα ερωτήματα κινήθηκε η δική μου τοποθέτηση. Πρώτος προβληματισμός η πολιτική συγκυρία. Το πολιτικό σκηνικό  συγκλονιστικό, αλλά πάντα χωράνε συζητήσεις για θέματα που μας κάνουν καλύτερους  Ανθρώπους… Επειδή οφείλουμε να είμαστε αντάξιοι του πολιτισμού που προβάλουμε, που υπαινισσόμαστε, που βεβαιώνουμε εν τέλει  ότι κουβαλάμε. Κι η στάση μας απέναντι στα ζώα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε ως αδέσποτα,  δεν είναι άραγε μια φωτογραφία της  αλήθειας των λόγων μας!

Τα λόγια του Γκάντι «γίνε εσύ η αλλαγή που ονειρεύεσαι για τον κόσμο» παραμένουν  μια γνήσια αλλά και συνεχής πρόκληση στην καθημερινότητα του καθενός.  

-Θα πάρετε;… Εγώ προσπαθώ πάντως.  

Εν κατακλείδι, βάσει του νόμου  3170/2003, υπεύθυνοι για τα αδέσποτα ζώα είναι οι Δήμοι της χώρας. Στην πραγματικότητα όμως,  συνυπεύθυνοι  είμαστε όλοι εμείς,  οι πολίτες. Οι δικές μας συμπεριφορές οδηγούν στην δημιουργία αδέσποτων ζώων. 

Αντιγράφω από δελτίο τύπου του Συνήγορου του Πολίτη: «…Από τη διερεύνηση των αναφορών αλλά και τη γενικότερη μελέτη του προβλήματος (των αδέσποτων ), διαπιστώθηκε ότι, ενώ το νομοθετικό πλαίσιο είναι επαρκές, οι ελλείψεις εντοπίζονται αφενός στην παράλειψη των Δήμων να εφαρμόσουν τα όσα προβλέπονται από τις σχετικές ρυθμίσεις, και αφετέρου στην παράλειψη της κεντρικής διοίκησης να ασκήσει αποτελεσματικά την εποπτεία της για την εφαρμογή τους...»                                                                      

Η Δημοτική Αρχή λοιπόν πρέπει να δράσει, και να το κάνει με δύο τρόπους:                                                         Ο πρώτος είναι ο άμεσος: Οφείλει να  περισυλλέξει τα αδέσποτα, να τα εμβολιάσει, να  τα αποπαρασιτώσει, ΝΑ  ΤΑ ΣΤΕΙΡΩΣΕΙ  και να τα επανατοποθετήσει  στο σημείο περισυλλογής τους.

 Ταυτόχρονα να συντονίσει μια υπηρεσία υιοθεσιών που θα μεριμνά για την υιοθεσία  των ζώων αυτών από πρόθυμους συμπολίτες, ή ακόμη  για την φροντίδα τους από ομάδες ανθρώπων ή  γειτονιές. 

Ο δεύτερος τρόπος  δράσης είναι αυτός που θα στοχεύσει στην ενημέρωση και  στην ευαισθητοποίηση των πολιτών! Γιατί είναι δεδομένο ότι χωρίς την συνεργασία τους  δεν θα λυθεί ποτέ  το ευαίσθητο αυτό  θέμα.  Η ενημέρωση πρέπει να είναι συνεχής και μέσα από   διάφορους «δρόμους»:  τοπικός τύπος,  διαδίκτυο, ενημερωτικά σημειώματα που θα συνοδεύουν τους λογαριασμούς της ΔΕΥΑΓ, ημερίδες επιμόρφωσης με θέματα φιλοζωίας, αφίσες . Ο Δήμος πρέπει να υποστηρίξει  τον εθελοντισμό στο συγκεκριμένο θέμα μέσα από την ιστοσελίδα του, αλλά και να τον  θέσει υπό την προστασία και μέριμνά του.

Το παράδειγμα της Σλοβακίας όπου ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας ασχολήθηκε με το θέμα και με σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων  έδωσε λύσεις,  καλλιεργώντας ταυτόχρονα  φιλοζωική συνείδηση στους πολίτες, είναι τόσο ενθαρρυντικό!...

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος μίλησε στην συνέχεια για την δική του εμπειρία στον Δήμο Αλίμου όπου ζει, και τις δράσεις εθελοντών συμπολιτών του που προσπαθούν  να δώσουν λύσεις εκεί που η αδιαφορία και η κακοδιαχείριση του θέματος  καλά κρατούν.  

Δυστυχώς θλιβερή διαπίστωση σε πανελλαδική κλίμακα...

Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη ο λόγος του. Μεστός, καλλιεργημένος, ουσιαστικός.  Θυμήθηκα τα μηνύματα που ανταλλάξαμε όταν είδε την αφίσα που ετοίμαζα για την διαφήμιση της  εκδήλωσης.  Αυτήν με τον ίδιο και το κακοποιημένο σκυλί (καμένο για την ακρίβεια) που υιοθέτησε. Προβληματίστηκε μήπως η φωτογραφία του με το σκυλί, που κυριαρχεί στην αφίσα,  καπελώσει την εκδήλωση και το θέμα της. Του απάντησα πως είναι κοινό μυστικό πως ναι,  χρησιμοποιούμε την αναγνωρισιμότητά του  για να πετύχουμε την όσο το δυνατό μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου.

Και γι αυτήν  την «επιστράτευση» του  τον ευχαρίστησα από καρδιάς. Εκτίμησα ακόμη παραπάνω την στάση ζωής και το ήθος του μετά  την γνωριμία μας.                                                                                                                                    
Πιστεύω πως ο καθένας στην ζωή του πρέπει να βρει τον δρόμο των δυνατοτήτων του για να προσφέρει κάτι για της ζωής γύρω του. Κι  ο αγώνας για το σεβασμό της Ζωής είναι ένας από αυτούς.

Σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές η πατρίδα απεργεί κάτω από ένα αβάσταχτο κλίμα φόβου και παράλυσης των πάντων. Η ανασφάλεια σκεπάζει τον ύπνο και τον ξύπνιο όλων σαν σεντόνι.

Ένα μεγάλο κομμάτι της λύσης όμως είναι μέσα μας. Αρκεί  να ξυπνήσουμε. Με τόση φασαρία να ελπίσουμε πως  κατά κει κινήσαμε και  πάμε;                                                                                                                                                     
Τρίτη 27 του Ιούνη  για τις  αδέσποτες αγάπες και τους μπελάδες τους, αδέσποτοι και εμείς…

 Ή μήπως όχι;  

Κική Δημητριάδου