Απόγευμα Κυριακής 18 Μαρτίου 2012
Το θέατρο κατάμεστο. Στο φουαγιέ του εκτίθονταν αφίσες και φωτογραφίες φιλοζωικού περιεχομένου, πολλές και ωραίες χειροτεχνίες παιδιών από τα σχολεία που συμμετείχαν στο project που κατέληξε σ' αυτήν την εκδήλωση. Πρωταγωνιστές ένα βιβλίο, το «ποιος θα γράψει για το σκύλο μας» (των εκδόσεων Πατάκη) και βέβαια τ' αδέσποτα ζώα.
Ο Κέβης τα κατάφερε! Τους ένωσε όλους. Η συγγραφέας του, Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου έδειξε το δρόμο. Όλων των ανθρώπων οι ευθύνες αρχίζουν από τα όνειρα. Πόσο μάλλον των συγγραφέων. Γιατί όπως ειπώθηκε κιόλας από την πρόεδρο του Συλλόγου Ζωόφιλων Γιαννιτσών, Μαρία Καζάρη, «Η αγάπη δεν έχει διαζευκτικά! Όταν αγαπάς, αγαπάς! Δεν αγαπάς, ή τα ζώα, ή τους ανθρώπους. Νοιάζεσαι. Σέβεσαι. Κανένας νόμος δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις έτσι, να είσαι Άνθρωπος δηλαδή.
Η Ανθρωπιά δεν έχει ανάγκη την φιλοζωία κι ο λόγος είναι απλός: Την περιέχει».
Στον προτζέκτορα εναλλάσσονταν εικόνες, λογότυπα, φωτογραφίες με αδέσποτα στους δρόμους της πόλης. Μεταξύ αυτών κι ο Αδέσποτος- πρωταγωνιστής του εκπαιδευτικού προγράμματος του Συλλόγου. Εμβόλιμα μουσικές ανάσες από τα «κίτρινα ποδήλατα» που ακούστηκαν να τραγουδούν εύστοχα εικόνες συμβίωσης με τους τετράποδους φίλους.
Στο θεατρικό δρώμενο που παρουσίασαν στη σκηνή τα παιδιά της β τάξης του 1ου Δημοτικού σχολείου της πόλης, η συγκίνηση περίσσεψε. Ή «το χεις ή δεν το χεις» δεν συνηθίζουμε να λέμε στις μέρες μας, υπονοώντας το ταλέντο; Λοιπόν η δασκάλα των παιδιών αυτών, η Μπέτυ Χατζηασλανίδου .το έχει! Το είδαμε με τα μάτια του προσώπου, το απολαύσαμε και με τα μάτια της ψυχής.
Τέλος ήρθε η ώρα για την . ανάκριση της συγγραφέα: Γέμισε η σκηνή του θεάτρου παιδιά με κρατημένες στα χέρια, τις ερωτήσεις τους. Η εικόνα θύμισε λίγο τα press room των πολιτικών, μόνο που εδώ ανακρίνονταν η ανθρωπιά και η ψυχή. Τα πράγματα λεγόντουσαν με τ' όνομά τους.
Πολυβραβευμένη συγγραφέας η Λότη Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου αλλά και γλυκύτατη σαν παρουσία, αγκάλιασε με τις απαντήσεις της μικρούς και μεγάλους. Σκόρπισε ελπίδα. Γιατί ποια ανάγκη μεγαλύτερη από αυτήν της ελπίδας υπάρχει σήμερα;
Μ' ένα βιβλίο η Αγάπη κέρδισε έδαφος. Ο Πολιτισμός χαμογέλασε. Μαζί με την Αλληλεγγύη που ξαναγέμισε την ίδια μέρα την αίθουσα για τον μικρό Ραφαήλ, δόθηκε αμυδρά αυτή η ποθούμενη αίσθηση ελπίδας .Γιατί πραγματικά, πολύ εξουθενώθηκαν οι άνθρωποι αυτής της χώρας από τους αριθμούς της απόγνωσης και της ασχήμιας! Ξεπεράστηκαν από καιρό τα όριά τους. Δοκιμάστηκαν οι αντοχές τους.
Το βράδυ, όταν όλα είχαν τελειώσει, τα αδέσποτα ζώα συνέχισαν να κυκλοφορούν στους ίδιους δρόμους, στα ίδια πεζοδρόμια. Κανείς δεν περίμενε βέβαια ότι κάτι θα άλλαζε. Ο σπόρος της ελπίδας όμως φύτρωσε.
Γι αυτό άλλωστε γίνεται όλη αυτή η προσπάθεια.
Για τον Σύλλογο Ζωόφιλων Γιαννιτσών,
Κική Δημητριάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου